देव तारी त्याला कोण मारी?

काळोखी रात्र. रेनॉल्ड्स मेमोरियल हॉस्पिटल, वाशिमचे फॉरेनर डॉक्टर लोक आणि काही भारतीय शिकारी ह्यांनी वाशिमहून जवळच असलेल्या घाटाच्या दाट जंगलामध्ये शिकार केली आणि परत वाशिमकडे जाण्यास निघाले. शिकारिला गेले म्हणजे आरू गाडीच्या टपावर बसून लाईट दाखवत असे. शिकार करायला निघाल्यापासून तर परत गावी येईपर्यंत मग तो टपावरच बसून राहात असे. शिकार झालेली असतांनादेखील अतिशय प्रखर शिकारी लाईटमध्ये वन्य प्राणी बघत येणे, आणि प्राणी दिसलेली ठिकाणे पुढच्या शिकारीकरिता लक्षात ठेवणे हे त्याला आवडत असे. गाडीत बसलेल्या सर्व शिकार्‍यांचा त्याच्यावर फार भरवसा.

परत येतांना दाट नागमोडी वळणांचा उतार, गाडी हळू चालत होती पण मग अचानक गाडीने वेग धरला. आरूला वाटले गाडीत बसलेले त्याची गंमत करत असावेत. त्याने त्याकडे लक्ष दिले नाही. तो मात्र गाडीच्या टपावर जरा सावरून बसला. गाडीचा वेग काही केल्या कमी होत नव्हता. एकदा गाडी वळवतांना मोठ्या दरीत उलटता उलटता राहिली. आरू सावरून बसलेला असल्यामुळे गाडीवरच्या कॅरिअरला त्याची पकड मजबूत होती पण त्याला हेलकावे मात्र फार जोराने बसत होते. त्याच्या ठायी शक्तिचा अभाव असता तर तो निश्चितच फेकल्या गेला असता. आरूच्या लक्षात आले की गाडीचे ब्रेक फेल झालेले आहेत. ड्रायव्हर स्वत: आपला जिव मुठीत घेऊन कसातरी गाडीवरचे आपले नियंत्रण सुटणार नाही आणि आपण सर्वजण गाडीसह दरीत कोसळणार नाही किंवा रस्त्यालगत असणार्‍या झाडांवर किंवा मोठमोठ्या खडकांवर जाऊन आदळणार नाही ह्याचा प्रयत्न करत होता. सतत उतार असल्यामुळे गाडीचा वेग कमी होतच नव्हता. शेवटी असा एक प्रसंग आला की प्रत्येकाला खातरी पटली की आज आपला मृत्यू निश्चित होणार, शिकारीच्या नादात आपला सर्वांचा बळी जाणार. गाडीतून किंवा गाडीवरून उडी मारून जिव वाचण्याची सुद्धा शक्यता नव्हती. आरू सर्वात जास्त धोक्यामध्ये होता कारण त्याला कॅरिअर शिवाय कशाचाच आधार नव्हता. तो सारखा प्रत्येक वळणागत इकडून तिकडे आपटत होता. हे सगळे अतिशय वेगात सुरू होते. आरूसहीत गाडीतल्या सर्वांनी देवाला प्राणदानाची याचना कधीच सुरू केलेली होती. सर्वजण एकमेकांना धैर्य देण्याचा प्रयत्न करत होते. गाडीसह जोरजोराने हेलखावे खात सर्वात जास्त धोक्यात असणारा आरू टपावरून गाडितल्यांना हिंमत न सोडण्यास सांगत होता. कितिदातरी भितीपाई सर्वांचे हृदय फुटायची पाळी आलेली होती. शेवटी अर्धा-पाऊण तासासानंतर कुठे जरासा चढ आला आणि गाडीचा वेग कमी झाला. आरूने गाडीवरून उडी मारली, कसेतरी करून धैर्याने गाडीच्या पुढ्यात जाऊन गाडी समोरून हातांनी रोखण्याचा आटोकाट प्रयत्न करू लागला, गाडी पुढेपुढेच जात होती आणि आरूने त्याचे पाय जमिनीत ब्रेकप्रमाणे रोवून अंगात असेल त्या सर्व ताकतिने गाडी थांबवण्याचा कसोशिने प्रयत्न केला आणि त्याला परमेश्वराने यश दिले. गाडी थांबल्याबरोबर सर्वांनी पटापट उड्या मारून गाडीच्या चारही चाकांना मागूनपुढून दगडांचे अडसर लावले. नंतर वाशिमहून मदत मागवून गाडीची दुरूस्ती करून ते सर्वजण सुखरूप वाशिमला पोहोचले.

वाशिमला पोहोंचल्यावर आरू ह्या अतिशय कठीण प्रसंगामधून गेला असल्यामुळे तापाने इतका भयंकर फणफणला की त्याला रेनॉल्ड्स मेमोरियल हॉस्पिटलमध्ये भरती करावे लागले. काही केल्या त्याचा ताप खाली उतरतच नव्हता. डॉक्टर लोकांचे इलाज फोल ठरत होते. त्यांनाही वाटू लागले की आरू ह्या तापात दगावतो की काय. त्यांची हतबलता आरूने त्यांच्या चेहर्‍यांवरून ओळखली. अशा प्रसंगी शेवटी आरूने परमेश्वराला हाक मारली आणि पुन्हा वचन दिले की देवा तू मला ह्यातून वाचवशील तर मी आपले जीवन तुला वाहून देईन.

आरूला सकाळी बरे वाटू लागले. देवाची ज्यांच्या जीवनाचा उपयोग देवराज्यवाढीसाठी करून घेण्याची योजना असते त्यांच्या जीवनात असे जिवघेणे आघात होणे ही नित्याची बाब आहे. पण देव तारी त्याला कोण मारी? ह्या म्हणी प्रमाणे देव त्यांचे संरक्षण करून आपल्यासमोर नतमस्तक करून घेतो.