तीन दिवस…!

आरू व शिरीनचे लग्न फार छान झाले. ते आता वाशिमला वास्तव्याला होते. शिरीन रेनॉल्ड्स मेमोरियल हॉस्पिटलमध्ये नर्स म्हणून सेवारत होती आणि आरू बाकलिवाल हायस्कुलमध्ये फिजिकल एज्युकेशन टिचर. आरू दररोज शिरीनला ड्युटीला आपल्या सायकलवर सोडत असे व वेळेवर तिला घरी घेऊन येत असे. अतिशय आनंदात आरूच्या वडिलांनी बांधलेल्या घरात सर्वजण मिळून राहात होते. प्रभूने आरू व शिरीनच्या जीवनात नवीन आनंद पेरला. लवकरच घरामध्ये बाळ येणार हा आनंद सर्वांना झाला. शिरीन तीन महिन्याची गरोदर होती. १३ लेकरांना जन्म घालणारी सासू घरात होती. मुलाला लेकरू होणार ह्या आनंदात तिच्या अनंत सुचना शिरीनला पावलागणिक मिळत होत्या. तिला विशिष्ट खुराक सुरू झालेला होता. सासरे मिशनर्‍यांचे कुक होते ते विविध पक्वान्न आणि पाककृती सुचवत होते.

सर्व काही छान सुरू असतांना एके दिवशी शिरीनला घेऊन आरू रेनॉल्ड्स मेमोरीयल हॉस्पिटलमध्ये नियमित तपासणीकरिता गेले. बहुतांशी अमेरीकन डॉक्टर लोक ह्या दवाखान्यात कार्यरत होते. त्यांनी तपासण्या केल्यानंतर आरू व शिरीनला कॅबिनमध्ये बोलावून घेतले व त्यांना समुपदेशन सुरू केले.  आरूला समजले की काहीतरी गडबड आहे. त्याने डॉक्टरांना सरळ विचारले की काय समस्या आहे ती स्पष्ट सांगा. तेव्हा डॉक्टरांनी सांगितले की शिरीनच्या गर्भामध्ये काही समस्या आहेत ज्यामुळे बाळ व शिरीन दोघांच्याही जिवाला धोका होऊ शकतो. त्यामुळे गर्भपात करून बाळ काढून टाकावे लागेल. आरू व शिरीन ह्यांना मोठा धक्का बसला. गर्भपात करणे हे मोठे पाप आहे हे ते जाणत होते. स्वत:च्या लेकराला काढून टाकायचे हे त्यांच्यासाठी अत्यंत निराशाजनक होते. त्यांनी शेवटी स्वत:ला सावरले आणि म्हणाले की आम्हाला तीन दिवस द्या, मग आम्ही काय करायचे ते सांगू.

ते घरी जाऊन विचार करू लागले की सर्व डॉक्टर लोक हे ख्रिस्ती असून देवभिरू आहेत. त्यांचा अनुभव दांडगा आहे. १९३६ साली डॉ. ऑर्फा स्पायकर ह्यांनी सुरू केलेल्या ह्या दवाखाण्यामध्येच आरूचा स्वत:चा जन्म झालेला होता. हा दवाखाना मुळात स्त्रियांचा दवाखाना म्हणजे गरोदर स्त्रियांचे बाळंतपण सुखरूप करणारा एकमेव दवाखाना म्हणून नावाजलेला होता. त्यामुळे ते आपल्याला चुकिचा सल्ला देणार नाहीत हे त्यांना माहीत होते. शिरीन त्याच दवाखान्याद्वारे चालविल्या जाणार्‍या नर्सिंग ट्रेनिंग कॉलेजची पदवीधर होती. हे सर्व डॉक्टर लोक तिचे केवळ डॉक्टरच नाही तर तिचे शिक्षकही होते आणि तिचे हॉस्पिटलमध्ये सहकर्मी अधिकारी सुद्धा होते. त्यांनी प्रार्थना करायला सुरूवात केली. ते तीन दिवस देवाला सतत काकुळतिने विनवित होते आणि म्हणत होते की देवा जर हे बाळ तू आम्हाला सुखरूप दिलेस तर आम्ही ते बाळ तुझ्या सेवेसाठी वाहून देऊ! जसजसे ते प्रार्थना करत तसतसे त्यांना हलके वाटत असे. तिसर्‍या दिवशी तर एक अतिशय अद्भुत शांती त्यांच्या मनामध्ये उतरली. कुठलीच काळजी त्यांच्या मनात उरली नाही. देव जे योग्य आहे तेच करेल हा विश्वास त्यांच्यामध्ये आला.

चौथ्या दिवशी ते परत दवाखान्यात गेले. तेच सर्व डॉक्टर लोक पुन्हा तपासणिला भिडले. सर्व तपासण्या झाल्या. प्रत्येक डॉक्टरच्या मुखावर आश्चर्याचे भाव लपता लपत नव्हते. त्यांचे चेहरे आनंदाने प्रफुल्लित दिसत होते. आरू आणि शिरीनसाठी ते आश्चर्याचे चेहरे आनंदाने प्रफुल्लित होतांना पाहाणे हे अद्भुत समाधान देणारे होते. सर्व तपासण्या झाल्यावर त्यांनी सांगितले की गर्भापाताची आजिबात गरज नाही. गर्भातील समस्या संपूर्णत: गायब झालेली आहे. आरू व शिरीनचे डोळे आनंदाने वाहू लागले. त्या दोघांनी डॉक्टरांसमवेत देवाचे खुप आभार मानले व देवाची उपकारस्तुती केली.

देवाने आरू व शिरीनची प्रार्थना मान्य केली होती. शिरीनच्या उदरात उद्याचा देवाचा सेवक घडू लागलेला होता. १९ जुलै १९७० साली त्यांच्या प्रथम पुत्राचा जन्म झाला. तोच आजचा रेव्ह. राजीव अरविंद यंगड.

आपण प्रार्थना ऐकून उत्तर देणार्‍या परमेश्वराची लेकरे आहोत. आमच्या समस्या कितिही गंभीर असोत त्या प्रार्थनेत देवाकडे नेण्यामध्ये तत्पर असू या!